20. "To niemożliwe..."

Blond wampirka otworzyła oczy. Długi sen był jej potrzebny jak jeszcze nigdy dotąd. Jej najlepsza przyjaciółka została porwana. Nikt nie wie gdzie jest. Nikt nie jest w stanie jej pomóc. Ta myśl zabijała ją od środka. Nikt nie dawał rady jej pomóc.

Odwróciła głowę i zaraz zmieniła zdanie. Tuż obok niej leżała najsilniejsza istota na Ziemi. Jej myśli od razu stały się inne. Klaus leży obok i wszystko się naprawi. Czasem żałowała, że nie są oni zwykłymi ludźmi - że nie mogą założyć rodziny, mieć dzieci. Ale z drugiej strony lubiła czuć się silną i niezwyciężoną, w jakimś stopniu. Jakkolwiek chciała narzekać na bycie wampirem, nie znajdowała konkretnego powodu do ciągłych zmartwień.

Kiedy miała wstać z łóżka, ktoś położył ją z powrotem przyciskając do łóżka swoim ciężarem.

- Witaj kochana - odezwał się i namiętnie ją pocałował.

- Klaus… - mruknęła pomiędzy pocałunkami. - Musimy wstać i rozpocząć poszukiwania…

Hybryda przesunęła się z pocałunkami na szyję blondynki. Nie musiała długo czekać na jęk przyjemności, który wydała Caroline.

- Klaus… Mówię po-poważnie… - mówiła. Słowa były stłumione jękami.

- Potrzebujesz relaksu, złotko. Chcę tylko pomóc - uśmiechnął się łobuzersko.

Już miała zamiar się mu oddać, kiedy poczuła nagłe mdłości. Odepchnęła od siebie Pierwotnego całą siłą jaką miała i w wampirzym tempie pobiegła do łazienki. Nachyliła się nad muszlą i oddała z siebie resztki krwi z żołądka.

- Kochanie - usłyszała za sobą męski głos. Brytyjski akcent odbijał się w ścianach wykafelkowanej łazienki. - Co się dzieje?

Caroline nie odpowiedziała, jedynie wstała i podeszła do lustra. Miała na sobie jedynie koszulę Klausa, którą ubrała po wczorajszych wybrykach w łóżku. Podwinęła ubranie i spojrzała na swój brzuch. Niedługo po tym spostrzegła w lustrze twarz Klausa, która wyrażała nie lada zdumienie.

- Nie… - wyszeptał. - Nie, to nie możliwe - powiedział głośniej i podszedł do swojej ukochanej. Dotknął jej brzuch ręką i wydął jeszcze bardziej oczy, po czym uklęknął. Zaśmiał się nerwowo. - Przecież to nigdy się nie zdarzało… To niemożliwe… Ja śnię…

- Nie śnisz - odezwał się kobiecy głos. Wapirzyca i Mieszaniec jednocześnie spojrzeli w stronę drzwi, z których wydostał się dźwięk. - To dziecko jest twoje, Niklaus - powtórzyła.

- Bonnie… - szepnęła Care. - Wróciłaś… Ty żyjesz!

- Oczywiście, że żyję, Care - uśmiechnęła się i wróciła wzrokiem do hybrydy. - Nic nigdy nie dzieje się przypadkowo, Klaus. Nie zostałam porwana bez potrzeby. Muszę chronić dziecko… Wasze dziecko - położyła nacisk na ostatnie słowa. Uśmiechnęła się i lekko zaśmiała. - Czuję jego, lub jej, siłę. To przyszły król.

- Ale to niemożliwe! - wykrzyczał Mikaelson po czym wstał i podszedł do czarownicy. - Wiedźmo Bennett, wytłumacz mi jak to możliwe?!

- To sprawka wiedźm. W tym mnie. - Spojrzała przepraszającym wzrokiem na nic nie rozumiejącą Caroline. - Ono jest potrzebne. Nie ma w sobie tylko krwi wilkołaka i wampira, ale i wiedźmy. Jest, krótko mówiąc Virtuti, inaczej zwane tytanem. Silniejsze niż ty, Niklausie. Ale całkiem wam posłuszne…

Nagle w łazience znalazła się Katherine. Ze zdziwioną miną popatrzyła na wszystkich tu obecnych, po czym na Bonnie.

- Oh, widzę, że Benitta się znalazła - prychnęła. - Ale nie to mnie interesuje - mruknęła i podeszła do środka pomieszczenia. - Słyszę serce. O jedno za dużo. Czyje to?

- To… To moje… Moje dziecko - wyszeptała Caroline. Teraz zrozumiała, że jej marzenia o rodzinie mają szansę się spełnić. - Nasze dziecko - poprawiła się i spojrzała na Mieszańca, który wciąż nie dowierzał temu, co usłyszał od czarownicy Bennett.

- Bonnie? - ktoś zaszlochał.

- Elena - odpowiedziała Bennett na ciche wezwanie jej imienia i podeszła do przyjaciółki. Przytuliła ją mocno i spojrzała na Stefana stojącego za dziewczyną. Bezgłośnie powiedziała do niego - Musisz z nią uciec. Zaraz.

Salvatore pokiwał ze smutkiem głową i spojrzał na swoje stopy.

Wszystko miało być takie proste… Ale widocznie nic już nigdy nie będzie proste - pomyślał, nim złapał Elenę za rękę i spojrzał w jej oczy.

- Musimy pójść do pokoju - odrzekł nie odrywając wzroku od jej tęczówek.

Zahipnotyzowana Elena pokiwała głową i ruszyła do swojego pokoju, którego dzieliła wraz ze Stefanem.

-----

Wiem, wiem. Ponownie zawiodłam. Nie mam nawet wytłumaczenia - jedyne, co mam to brak weny twórczej, a nie chciałam dawać Wam do czytania jakiś wypocin. Przeczytałam w ostatnim czasie tonę opowiadań i znów mam jakieś tam chęci, jednakże nie obiecuję, że rozdziały będą się pojawiały regularnie.

Przepraszam.

A tak mimochodem, przeczytałam najwięcej opowiadań z działu JBFF. Nie jestem Belieber, ale większość była naprawdę ciekawa. Jakoś tak brnęłam w tym kierunku i postanowiłam napisać coś swojego J Jeśli ktoś tu jeszcze jest, to zapraszam na /http://whenever-jbff.blogspot.com/. Dopiero zaczynam, nawet sama wymyśliłam jakiś szablon! Szalona Beata!

I mimochodem dwa: znacie jakieś naprawdę fajne szabloniarnie? Nie chciałabym takiej, w której muszą być przynajmniej cztery posty, aby zrobiły szablon i u których wiadomo, że nie zignorują twojego zgłoszenia? Jeśli tak, to proszę, podzielcie się nimi ze mną! J

I przepraszam jeszcze za to, że rozdział taaaaki krótki. 

Pozdrawiam i szczerze kocham:

Bethany.