19. "Chyba dałyśmy radę"

W Nowym Orleanie zapanował następny, całkiem nowy dzień. Większość ekipy przeżywała żałobę, jednakże dla niektórych została zastąpiona samymi przyjemnościami. Nikt nie spodziewał się tego, że Bonnie dokładnie wie co dzieje się w miejscu odpoczynku swoich przyjaciół i nie tylko.

- Caroline zaraz wskoczy do łóżka Klausowi - nadzorowała sytuację czarnowłosa kobieta. - Najprawdopodobniej już jutro będziesz mogła wrócić do swoich znajomych.

- Prędzej przyjaciół - poprawiła dziewczynę czarownica. - Jesteś pewna, że nic się nie stanie Care?

- Oczywiście! W dodatku obydwie będziemy nadzorować proces, więc nic nie mogłoby się stać, malutka!

- Katie, teraz czuję się dziwnie gdy mówisz do mnie w taki sposób - oświadczyła Bonnie. - Sama rozumiesz, wybrałaś ciało sprzed dwustu lat…

- Pewnie, że rozumiem! Ale ciągle jestem tą samą babcią którą zawsze dla ciebie byłam. Pamiętaj o tym, dobrze?

- Postaram się.

Nagle kryształowa kula leżąca na drewnianym, starym stoliku zaczęła się mocno świecić.

- Już czas… - szepnęła Rennet do stojącej obok Bonnie.

- Elena jest bezpieczna? Stefan również? - upewniała się Bennet.

- Z tego co wiem, jedynie Katherine może spaść ze schodów. Nic poza tym.

- Więc zaczynajmy…

Dziewczyny złapały się za ręce i zamknęły oczy. Zaczęły mówić trudne do wymówienia słowa, najprawdopodobniej po łacinie. Po chwili obie zemdlały z wycieczenia.

***

Katherine spokojnie przemieszczała się na schodach. Nagle poczuła okropny ból głowy, po czym jej nogi stały się jak z waty. Opadła na schody i zemdlała.

Stefan pocieszał Elenę. Młody Salvatore w objęciach trzymał dziewczynę chcąc dodać jej tym sił. Nagle poczuł się bezsilny i upuścił dziewczynę. Jej natomiast kompletnie nic nie było…

Damon spokojnie leżał w łóżku. Nagle poczuł się tak, jak przed 155 latami - jak człowiek. Bez żadnych super mocy. Postanowił zasnąć i nie przejmować się tym uczuciem.

Elijah wraz z Kolem rozmawiali na temat tajemniczej Katie Rennet, o której wczoraj wspomniała Elena. Prowadzili zawziętą konwersację, dopóty obaj nie omdleli na podłogę.

Rebekah siedziała w swoim pokoju i użalała się nad swym nieśmiertelnym życiem. Przez chwilę czasu, około minutę, przestała czuć okropny smutek - jedynie lekki żal. Później jej problem ponownie wrócił.

Caroline wraz z Klausem zabawiali się w najlepsze. Dziewczyna czuła, że to jest sposób na zakończenie dręczącej jej żałoby. Po chwili nagle ona, jak i jej towarzysz, opadli na siebie nie mogąc zdziałać w sobie zbyt wiele. Jednak po chwili rytm działania wrócił, a oboje postanowili nie przejmować się zaistniałą sytuacją.

Każde z nieśmiertelnych po upływie chwili wracało do normalnego życia.

***

Katie wraz z Bonnie ocknęły się i spojrzały na siebie porozumiewawczo.

- Chyba dałyśmy radę - odrzekła jedna z nich.

- Nie chyba, lecz na pewno malutka!

-----

Witam Was, kochani, po bardzo długiej przerwie. Oficjalnie mówię, że powróciłam z nowym zapasem weny i chęci! Treść powyżej jest jedynie dowodem na to, że opowiadanie wciąż wrze. Dłuższego, lepszego i bardziej ciekawego rozdziału spodziewajcie się w środę! Miło mi, że tyle osób pytało się o to, kiedy nowy rozdział się pojawi ;)

KOCHAM WAS ZA TO <3
Tak więc, moje sławetne zakończenie rozdziału:

XOXO, Betka :p.